બે મહિનાથી હું અહીયાં નથી આવ્યો. બીજે બધેથી પણ લગભગ ગાયબ છું. યાદ કરાવે એવું કોઇ વ્યક્તિ હવે રહ્યું નથી; તો પણ અંદરથી એમ લાગે કે મને સાવ અજાણ્યું કોઈ અવાજ આપી રહ્યું છે. અહીયાં મને બોલાવી રહ્યું છે. મારી વાત કહેવા આગ્રહ કરી રહ્યું છે, મને સાંભળવા જીદ કરી રહ્યું છે.
ઓગષ્ટથી ઓક્ટોબર, વરસાદથી માસુમ ઠંડી સુધી; એમ જોઇએ તો લાંબો સમય વહી ગયો છે અને અલગ રીતે દેખીએ તો માત્ર બે મહિના જ તો વિત્યા છે. દ્રષ્ટિનો ખેલ બહુજ અજીબ હોય છે, જે સામાન્ય દેખાતું હોય તેમાં પણ કશુક અઘરું શોધી લે અને એનાથી ઉલ્ટુ પણ કરી દે.
ચાલ્યા કરે આમ જ.. સમયનું કામ છે વહેતા રહેવાનું. કાર્તિકભાઇની ભાષામાં કહું તો, “લોકડાઉન જેવું કંઇ રહ્યું નથી..”… પણ હું હજુયે લોકડાઉનની અસરમાં હોઉ એમ ક્યાંક અટકેલો લાગુ છું.
કોરોનાને ભુલતાં-સંભારતા અને તેનાથી ડરતા-બેફિકર રહેતા હવે લગભગ તેની સાથે રહેવાની આદત પડી ચુકી છે. ઘર પરિવારમાં બધા આજસુધી સલામત રહ્યા તે સારું છે, આશા છે કે હંમેશા બચી રહીએ. એમ તો કોરોનાની કૃરતા નજીકથી પણ જોઇ લીધી, તેની અસરથી વ્યક્તિને ભુતકાળ બની જતાં પણ જોઇ લીધું. હજુ પણ ભવિષ્યમાં શું જોવાનું બાકી હશે સમજાતુ નથી.
આજે ઓક્ટોબર મહિનાનો છેલ્લો દિવસ છે. બસ, હાજરી પુરાવવા જ આવ્યો હતો. બીજી વાત આવતા મહિને થશે..
