અપડેટ્સ – 49

– છેલ્લી અપડેટ્સથી આજસુધી જીવનમાં ઘણું ઘણું બન્યું છે. (બેશક નોંધ નથી થઇ, પણ આ દિવસો નોંધનીય જરૂર હતા.) જો કે અહી તે બધું નોંધ કરી રાખવાથી તેમાં કોઇ ફરક નહોતો પડવાનો, પણ તે ન લખવાથી ભવિષ્યના કોઇ સમયે મને થોડો અફસોસ જરૂર થશે એવું લાગે છે.

– અત્યાર સુધી મહિનાઓમાં જેની ગણતરી થતી હતી એ અનિયમિતતા હવે સિઝનમાં ગણવી પડે એવા દિવસો આવી ગયા છે. અહી ક્યારેક આવા દિવસ પણ આવશે તેની કલ્પના મારા બગીચાની શરૂઆત કરતી વખતે મેં નહોતી કરી. (કલ્પના ન હોય એવું બનતું રહે એ જ તો જીંદગી છે ભાઇ..)

– મે મહિનાની ગરમીમાં જન્મદિવસે કંઇક લખ્યું’તું અને હવે તો છોટુંના જન્મદિવસના વરસાદી દિવસો આવી ગયા છે. સમયના ચક્કરને કોઇ ધીમે કરવાનો રસ્તો બતાવો યાર, સુપરફાસ્ટ સુધી ઠીક હતું પણ હવે તેની આગળ વધવાની ગતિ બુલેટટ્રેનની છે.

– હું આજકાલ ખોટું સખત બોલી રહ્યો છું. (કારણ ન પુછશો, કારણ મને ગમે છે.) આમ તો આ વાત જાહેરમાં છેડવા જેવી નથી, પણ જવા દો ને યાર.. પ્રાઇવેટ પોસ્ટ માટે બાકી રાખીશ તો ક્યારેય નહી લખાય. એમ તો આ બધામાં કોઇને કંઇ જ નુકશાન નથી તેની ખાતરી છે અને જો કંઇ છે તો તે માત્ર ફાયદો છે. કોઇ-કોઇ જુઠ સો સચ સે બેહતર હોતે હૈ! (અને હા, ફાયદા વગર તો ખોટું બોલવાનો પણ શું ફાયદો?)

– મનની અંદર એક હલચલ છે જે ઘણાં લાંબા સમયથી મારી સાથે ચાલી રહી છે તે વિશે હું હજુયે કંઇ નક્કી નથી કરી શકયો. કયારેક કોઇ એવી સ્થિતિમાં આપણે હોઇએ કે જે વિશે તમે કોઇને કહી ન શકો પણ કોઇ એવી વ્યક્તિની જરૂર પણ હોય કે જે સંપુર્ણ દ્રશ્યને એકવાર તમારી નજરે જોઇ શકે, સ્વીકારી શકે. (મને એમ તો કોઇની જરૂર નથી પણ કોઇ એવું હોત તો તેની મદદ ચોક્કસ લીધી હોત.)

– ધંધાકીય કામ આજકાલ એવું છે કે મારી પાસે ઘણી પ્રવૃતિઓ માટે સમય છે પણ આ બીજી પ્રવૃતિ માટે હું પુરો સમય ફાળવી નથી શક્તો એટલું કામ છે. (આમાં કંઇક વિચિત્ર લાગશે પણ હાલત એ જ છે. સમજાતું કંઇ નથી ‘ને મને બધી ખબર પણ છે!) કેટલીક જવાબદારીઓ મને આવીને વળગી છે તો કોઇ-કોઇ ને મેં જાતે ગળે લગાડી છે.

– ફરી એકવાર વ્રજના જન્મદિવસનું પ્લાનીંગ કરવામાં આવી રહ્યું છે. આ વખતે અલગ કંઇ કરવાની ઇચ્છા નથી. જે ગયા વર્ષે હતું તે જ આયોજન રીપીટ કરવાનો વિચાર છે. (કેકની સાઇઝ થોડી મોટી રાખવાની અને ગાડીના બદલે મોટું-પતલુંના ફોટો-વાળી કેક માટે વ્રજ તરફથી ફરમાઇસ આવેલ છે.)

– વરસાદે એકવાર જોર બતાવીને વિરામ લીધો છે. ગુજરાતમાં કોઇ વિસ્તારોમાં પુરની સ્થિતિ બની હતી જે ખરેખર ગંભીર કહેવાય. અમદાવાદમાં તો વિરામના કારણે ભરાયેલા પાણી હવે ઉતરી ગયા છે પણ રિવરફ્રન્ટ હજુયે પાણીમાં છે. (કોઇ વર્ષે વરસાદના થોડાક વધુ પ્રમાણથી જો રાજ્યમાં આવી સ્થિતિ ઉદભવતી હોય તો તેને માત્ર આયોજનનો અભાવ કહી શકાય.)

– સામાન્ય રીતે હું કોઇ એક દિવસને ખાસ તરીકેની ઉજવણીમાં માનતો નથી પણ હવે એમ લાગે છે કે એમ ખાસ દિવસના બહાને પણ કોઇને એક દિવસ યાદ કરવાનું બહાનું મળતું હોય તો આ પરંપરા સ્વીકારવામાં કોઇ વાંધો નથી. ઓકે તો.. સૌને હેપ્પી ફ્રેન્ડશીપ ડે!

– સુંદર મિત્રતા જીવનની એક મુડી કહેવાય. મિત્રો ઘણાં હોવા કરતાં જ્યાં સાચી મિત્રતા ઘણી હોય તે ઉત્તમ સંબંધ. (પણ આ સાચી મિત્રતાનું માપદંડ શું હોઇ શકે એ નક્કી થાય એમ નથી. અહી બધે સગવડીયો ધર્મ છે, દરેકના માપદંડ અલગ-અલગ હશે.)

– આજે મારા નજીકના મિત્રો પ્રત્યે નજર કરું છું તો મને કોઇ એક એવા મિત્રની ખોટ જણાય છે કે જે મને મારી ખામી-ખુબી કે વિચિત્ર વિચારો સાથે સ્વીકારી શકે. ભલે કોઇ જરૂર ન હોય પણ જેની સામે દિલ ખોલીને અને ખભે માથુ મુકીને રડી શકાય એવો એક વ્યક્તિ જીવનમાં હોવો જ જોઇએ એવું હું માનું છું. હું ઘણાં મિત્રો માટે તે વ્યક્તિ છું પણ મારી માટે હજુ તેવી વ્યક્તિને શોધી નથી શકયો. (જો કે વિશ્વાસપાત્ર મિત્રો તો છે પણ હું હજુ મારી જાતને મારા સુધી સિમિત રાખવામાં ઘણી સલામતી અનુભવુ છું.)

– ઓકે હવે રાત ઘણી થઇ રહી છે તો બીજી વાતો પછી કરીશ. અહી અપડેટ્સની પોસ્ટ નિયમિત લખતા રહેવાનો હું મને વાયદો કરીને આજે રજા લઉ છું..

– આવજો. ખુશ રહો!


header image: by rumi via google

એટલે મને નિશાળ વધારે ગમતી અને તે ખાસ વ્યક્તિ પણ..

. . .

– બચપનની અને સ્કુલના સમયની કંઇક ખાસ એવી લાગણીઓ જેને મે કયારેક અનુભવી હતી, જેને હું હંમેશા તાજી રાખવા ઇચ્છતો હતો, જેને કયારેય ભુલી શકાય તેમ નહોતુ… પણ તે લાગણીઓનું શબ્દોમાં વર્ણન કરી શકું એટલી ફાવટ કે આવડતની મારી અંદર ભરપુર ઉણપ હતી.. ઘણીવાર કલમ તે માટે ઉપડતી પણ તેને શબ્દો ન મળતા નિરાશ થઇને અટકી જતી.

– આજે તે બધી લાગણીઓને ડો. નિમિતભાઇએ એકસામટી વહાવી દીધી અને મને તરબોળ કરી દીધો.. નિમિતભાઇના અંદાજમાં લાગણીસભર વાતો માણવી તેનો એક અદભુત લ્હાવો છે. તેમને મિત્ર તરીકે મેળવીને આજે તો ફેસબુકમાં રહેવું ધન્ય થઇ ગયું.. તેમની તે આખી વાતને અહી અક્ષરશઃ કોપી કરીને મુકી છે, કદાચ આપ કોઇને પણ આપનું બાળપણ કે નિશાળના દિવસોની તે ખાસ યાદોં આંખો સમક્ષ આવી જાય તો નવાઇ નહી લાગે…

# તો.. પ્રસ્તુત છે ડોક્ટર સાહેબની રસદાર શૈલીમાં જ મારા દિલમાં સમાયેલી વાતો…

” નોટબુક ના છેલ્લા પાનાં ઉપર એક હૃદય દોરવાનું. એ હૃદયને વીંધીને પસાર થતું એક તીર. એ તીર થી વિંધાયેલા હૃદયની ડાબી બાજુએ આપણા નામનો પહેલો અક્ષર લખવાનો. અને જમણી બાજુએ, ક્લાસ રૂમ માં આપણ ને ગમતી પ્રિય વ્યક્તિ ના નામ નો પહેલો અક્ષર.

નોટબુક નું આ છેલ્લું પાનું, આપણી બાજુમાં બેઠેલા મિત્રને દેખાય, એમ નોટબુક ખુલ્લી રાખવાની. આપણો મિત્ર એ હૃદય ને જોઈ ને આપણ ને, પેલી ગમતી વ્યક્તિ જોડે ચીઢવે એટલે આપણું આખુ બાળપણ જાણે સંકેલાઈ ને, એ એક આનંદ ની ક્ષણ માં પરોવાઈ જતું. એ ગમતી વ્યક્તિ વિષે વિચારીને, આપણી સાથે આપણું બાળપણ પણ શરમાઈ જતું.

નાના હતાં ત્યારે, નાક હજુ બરાબર ઉગ્યું નહોતું…….એટલે કપાઈ જવાનો ડર પણ નહોતો. નફ્ફટ બની ને, ચાલુ વર્ગખંડે, શિક્ષક જેવા બોર્ડ ઉપર લખવા પીઠ ફેરવે કે તરત જ, નજર ફેરવી ને આપણે પેલી ગમતી વ્યક્તિ ને જોઈ લેતાં.

લગ્ન એટલે શું ? fortunately, ત્યારે ખબર નહોતી. પ્રેમ કોને કહેવાય ? એવી એક પણ વ્યાખ્યા ગણિત-વિજ્ઞાન ના પાઠ્ય પુસ્તકો માં હતી નહિ. એ સમય માં, એક જ વાત સમજાતી…… ‘ગમવું’. પ્રેમ અને લગ્ન જેવી વસ્તુઓ પણ આ દુનિયા ઉપર હોય છે, એવી જાણ તો બહુ મોડી થઇ. પહેલાં તો ફક્ત ‘ગમવું’ જ સમજાતું ……હો પ્રભુ ! અને આમ પણ, લગ્ન કહો કે પ્રેમ…..,દરેક સગપણ ની શરૂઆત અંતે તો ‘ગમવા’ થી જ થાય છે.

છ માસિક પરીક્ષા આવતી હોય, હોમવર્ક બાકી હોય કે ક્લાસ રૂમ માં થી શિક્ષક બહાર કાઢી મુકે તો પણ નિખાલસપણે, એટલું તો કબુલી જ શકતા કે ‘ એ મને ગમે છે’. કોઈ વ્યક્તિ આપણ ને ગમે અથવા આપણે કોઈ ને ગમીએ, એ માટે સફળ થવું જરૂરી નથી…. એ બાળપણ માં સમજાઈ તો ગયું પણ પરીક્ષા માં એવું પૂછવાના નહોતા એટલે ગોખેલું નહિ. અને એટલે જ મોટા થઇ ને એ વાત સાલી ભૂલાઈ ગઈ. પાઠ્ય પુસ્તક માં લખેલું હોત, તો તો ચોક્કસ યાદ હોત !

‘ગમવું’ શબ્દ ફક્ત વર્તમાન કાળ લઇ ને આવે છે. એનો ભૂતકાળ પણ ન હોય અને ભવિષ્ય કાળ પણ નહિ. ‘ગમવું’ કદાચ પ્રેમ કે લગ્ન માં ન પરિણમે, તો પણ એ તો ‘ગમતું’ જ રહેવાનું.

નિશાળ ન હોત…….. તો શિક્ષણ ની વાત તો જવા દો, એકબીજા ને ગમવાનું કોણ શીખવાડત ?

‘તું મને ગમે છે’ એવું વ્યાકરણ જ આપણે નિશાળ માં થી શીખ્યા.

પેલું પ્રિય પાત્ર આપણને જેટલું ગમતું, એટલો જ આપણી સાથે આપણી બાજુ માં….. માથા માં અઢળક તેલ નાંખી ને, શાળા નો ગણવેશ પહેરી ને બેઠેલો, most unromantic લાગતો, આપણો મિત્ર પણ ગમતો.

ત્યારે આપણી અને આપણા મિત્ર ની વચ્ચે….. અહંકાર બેસી શકે, શાળા ની બેંચ ઉપર એટલી જગ્યા પણ નહોતી. એટલે આપણી મિત્રતા માં અહંકાર બિચારો નડતો નહિ. એ છેલ્લા બાંકડા ઉપર જ બેસતો.

ત્યારે ‘romance’ શું એની જાણ નહોતી, છતાં પણ પેલી પ્રિય વ્યક્તિ આપણ ને ગમતી. એના family back ground કે cast વિષે કોઈ જ જાણકારી હતી નહિ, છતાં પણ એ વ્યક્તિ ગમતી. કદાચ વાત કરવા ન પણ મળે, છતાં પણ એ વ્યક્તિ ગમતી. બ્લેક બોર્ડ ના ડાબા ખૂણા પર તારીખ લખેલું વાંચી શકતા પણ date કોને કહેવાય ? એવી જાણ નહોતી છતાં પણ એ વ્યક્તિ આપણ ને ગમતી.

કોઈ વ્યક્તિ ને ચાહવા માટે ની કોઈ પૂર્વ શરતો હોતી નથી એવું પાઠ્ય પુસ્તક માં લખેલું નહિ છતાં પણ નિશાળ માં થી એ વાત શીખવા મળી. પણ, પરીક્ષા માં પૂછાણી નહિ એટલે ભૂલી ગયા.

કોઈ ને વ્યક્તિ ને ‘તું મને ગમે છે’ એવું કહેવા માટે….. application form ભરવાનું હોતું નથી. કોઈને ચાહવા માટે નિયમો પાળવાના હોતા નથી. કોઈ શું કામ ગમે છે ? એના વિષે કોઈ જ thesis કે dissertation બનાવવાનું હોતું નથી.

કોઈ ને ચાહવા માટે નું ‘user’s manual’ હોતું નથી. કોઈ વ્યક્તિ ને ગમાડતા પહેલાં, એ વ્યક્તિ ની consent કે permission પણ લેવાની હોતી નથી. કોઈ ને ચાહવાની expiry date પણ ક્યાં હોય છે ?

કોઈ ને ગમાડવા માટે ‘merit list’ માં first આવવું કે કોઈ ને impress કરવા પણ જરૂરી નથી.

કોઈ વ્યક્તિ ને ચાહવા માટે કોઈ season નથી હોતી, કોઈ reason પણ નથી હોતું. ચાહવાની મોસમ તો બારેમાસ હોય છે. અને ન હોય તો, ચાલો ને એવું કાંઇક કરીએ કે આપણ એક બીજા ને ગમીએ.

મને ગમતા મિત્રો અને ગમતી વ્યક્તિઓ સાથે હું શાળા નો ક્લાસ રૂમ share કરતો, એટલે મને નિશાળ વધારે ગમતી. એવી જ રીતે મારું કુટુંબ, મારો સમાજ, મારો દેશ મને ગમે છે કારણ કે એ બધું…. હું તમારી સાથે share કરું છું. અને ……..તમે મને ગમો છો. “

ડો.નિમિત ( મને ગમતી દક્ષિણામૂર્તિ માં થી )

. . .

બેક ટુ બિઝનેસ અને આજની વાત

. . .

– દિવાળીની રજાઓ પુરી થઇ છે. ઘણાં દિવસ મહેમાન, મુસાફરી, મુલાકાત અને મસ્તીમાં પસાર કર્યા હોય ત્યારે કામમાં જોડાવાનું આળસ થાય તે સ્વાભાવિક છે. (એમ તો હવે ઘરે કામ વગર બેસી રહેવાનો કંટાળો પણ આવે છે.)

– ભારતીય પ્રણાલિકા મુજબ મુહુર્ત કરી દીધુ છે અને હવે કાલથી કામમાં જોડાવાનું છે. ( જો કે સમય અને તારીખ જોઇને તો આજથી જોડાવાનુ છે એમ કહેવું પડે !!)

– કોઇ પ્લાન હતો નહી તો પણ રજાઓમાં 5-7 ગામ-શહેર ફરી વળ્યા છીએ એટલે એકંદરે રજા વસુલ(!!) કર્યાનો સંતોષ છે. આ દિવાળી યાદગાર રહેશે એવા એક-બે પ્રસંગ પણ બન્યા છે જેની નોંધ અહી પછી કયારેક લઇશ.

– આ વર્ષે ઘરે આવનારા મહેમાનોની સંખ્યા થોડી વધુ રહી. (ઘણાં સમય પછી મને અહેસાસ થયો કે મારા સગાં-વ્હાલાઓ આટલા બધા છે !! 🙂 ) કેટલાક સંબંધીઓ ને લાંબા સમય પછી મળ્યા નો ઘણો આનંદ પણ થયો.

– ઇંટરનેટ તો લગભગ છુટી ગયું હતું એટલે આજે ઘણાં દિવસે તેને પણ હાથમાં લીધું. ઘણાં ઇમેલના જવાબ આપ્યા છે અને બ્લોગ, ફેસબુક, ઓરકુટ પર એક-એક ચક્કર લગાવ્યો છે. યાર, આ ચક્કર મારવાના ચક્કરમાં અત્યારે રાત્રીના 03:30 (તેને સવારના પણ કહી શકો છો) થઇ રહ્યા છે છતાંયે હુ નવરો પડયો નથી. (બેડ હેબિટ – બીજુ શું !!)

– રજાના દિવસોમાં અમદાવાદમાં ધાર્યા મુજબ જ લોકોની અવરજવર વધુ રહી. કોઇ જગ્યાએ સુખે ફરવાનું સુખ પ્રાપ્ત ન થયું તેનું થોડુક દુઃખ થયું. (જો કે આ કોઇ નવી વાત નથી.)

– કેટલાક એવા ઇ-મિત્રો (એટલે કે.. ઇંટરનેટથી મળેલા મિત્રો !!) મારા જીવનમાં આવ્યા છે જેને અત્યારે તો નવા વર્ષની આકર્ષક ભેટ જ ગણી શકાય. કોઇ પાસેથી જીવતા તો કોઇ પાસે માણતા શીખવા જેવું છે. નિઃસ્વાર્થ મિત્રતા ખરેખર ઘણી સુંદર હોય છે, નહી !!

. . .

# વધારાની વાતઃ

– આજે ભુતપુર્વ (અને મારી માટે તો આજે પણ) વિશ્વસુંદરી ઐશ્વર્યા રાય નો જન્મ દિવસ છે. (જો જો અહી “રાય” પાછળ “બચ્ચન” લખ્યું નથી એટલે એવુ કંઇ વાંચતા પણ નહી.. 😉 )  ચલો બધા મારી સાથે બોલો…. હેપ્પી બર્થ ડે ઐશ્વર્યા…