આજકાલ પશ્ચિમ બંગાળમાં ચુટણીની સિઝન ચાલી રહી છે અને રાજકારણમાં રસ રાખતા લોકોને તેમાં રસ વધારે આવે એવો માહોલ ત્યાં જામેલો છે. તો, ચુટણીની જ એક વાતથી આજની વાતને યોગ્ય શરુઆત મળશે એવું મને લાગે છે. (સારી શરૂઆત સૌને ગમે!)

મોદી સાહેબે વર્ષ 2014માં પ્રચાર સમયે કોઈ સભામાં કહેલી પેલી 15 લાખ વાળી વાત યાદ છે? હા, યાદ જ હશે. ઘણાં તો આજેય રાહ જોઈ રહ્યા હશે! એમ તો આજે રાજકારણની કોઈ વાત નથી કરવાની; તે વાતની જેમ જ ભૂતકાળમાં બની ગયેલી એક નાનકડી ઘટના અને તેની આજ વિશે નોંધ કરવી છે. (જોયું! અમે નાનકડી વાત કહેવા માટે 15 લાખનો રેફરન્સ લીધો છે.)

ઓકે.. મૂળ ટ્રેક પર વાત કરીએ. લગભગ ઘણાં સમયથી હું આ વાતનો અલગ અલગ સમયે ઉલ્લેખ કરતો રહ્યો છું, પણ હવે લાગે છે કે થોડીક ચોખવટ જરૂરી છે. આમ તો અહિયાં ચોખવટ કરવી એ પોતાના પગ પર કુહાડી મારવા સમાન હશે. કદાચ અહિયાં  પોતાની જાતને જાતે જ કુવામાં ધક્કો મારવા જેટલી આત્મઘાતી પુરવાર થઈ શકે છે. (જે થાય તે, એમપણ અહિયાં આટલો સમય રહ્યા પછી કોણ શું વિચારશે એ બાબતે વધુ હરખ-શોક જેવું રહ્યું નથી.)

અહીયાં એટલે કે મારા બગીચામાં માત્ર 25-30 પોસ્ટ ઉગાડી હતી એ સમયની આ વાત છે. પહેલાં ઘણીવાર બન્યું હતું એમ એ દિવસે પણ કોઈ આવ્યું હતું મારા આ બગીચામાં જેમણે બધી જ પોસ્ટ વાંચી લીધી હશે એવું આંકડાઓ જોઇને સમજાઈ જતું હતું. એ જ દિવસે બે પોસ્ટ પર તેમના પ્રતિભાવ અને ઇનબોક્ષમાં એક ઈમેલ હતો. (એ દિવસોમાં મારી નજર આંકડાઓ ઉપર ઘણી રહેતી.)

વળી એક સંદર્ભ સાથે મૂળ વાત પર આગળ વધીએ. વર્ષો પહેલાં દુરદર્શન પર એક કાર્યક્રમ આવતો જેમાં તેમને મળેલાં ઢગલો પત્રોમાંથી કોઇપણ પત્ર ઉઠાવીને તેને ટીવી પર વાંચતા અને તેમની પસંદના ગીતની ફરમાઇશ પુરી કરવામાં આવતી. પેલો ઇમેઇલ મેળવ્યો એ દિવસે હું એ જ સ્થિતિમાં હતો. મારા ઇનબોક્ષમાં આવેલ ઇમેલના નાનકડા ઢગલામાંથી એક અજાણ્યા વ્યક્તિ દ્વારા મળેલ ઇ-પત્ર ખોલીને તેમના શબ્દો સાથે જોડાયેલ લાગણી અને આગ્રહભરી ફરમાઇશને જોઇ રહ્યો હતો. (વિચારી પણ રહ્યો હતો.)

કોમેન્ટ તો જે-તે પોસ્ટ સંદર્ભે હતી પણ ઇમેલ કોઈ જ સંદર્ભ વગર મને ઉદ્દેશીને જ મોકલાયેલો હતો. તેમણે મારી સાથે સીધી જ વાત કરવાનો હેતુ જણાવીને મારો મોબાઇલ નંબર અને સાથે-સાથે સાચું નામ-સરનામું જણાવવા આગ્રહ કર્યો હતો. (એમ તો આવી માંગણી કોઇએ પહેલીવાર કરી હોય એવું પણ નહોતું.)

મિત્રો-વાચકો કે મુલાકાતીઓના પ્રતિભાવ કે ઇમેલના જવાબ આપવાની મારી આળસના એ સમયગાળામાં માત્ર શબ્દોથી મારા બગીચા સાથે જોડાયેલા આવા વાચકો ક્યારે અલગ થઈ ગયા એ ખબર ન પડી. ક્યારેક એમ થાય કે મેં અજાણતાં જ કેટલાં બધાં લોકોને ટાળી દીધા હશે અને એવા બધા લોકો મારાથી કંટાળીને દુર પણ થઈ ગયા હશે! (આજેય જ્યારે એ સમયમાં જવાબ ન અપાયેલા શબ્દોને જોઉ છું તો મને મારી પોતાની જાત પ્રત્યે અસંતોષ થઈ આવે છે.)

મને તો હંમેશા ગુમનામ રહીને જ લખવું હતું. પોતાના માટે જ લખવું હતું. મારો સમય નોંધવો હતો, યાદો લખવી હતી અને વિચારો વહેંચવા હતા. અનામી રહેવાનો નિયમ મારા માટે અલગ કારણથી પણ જરુરી હતો અને જો આમ અજાણ્યા વ્યક્તિ દ્વારા મળેલ ઈ-પત્રમાં મારા નામ-નંબર વહેંચવા લાગુ તો ગુમનામીનો એ જરુરી નિયમ માત્ર નિયમપોથી પુરતો રહી જાય. (હા, કોઇ તો એમ પણ કહેશે કે નિયમો તોડવા માટે જ બનતા હોય છે.)

પેલા ઈ-મેલમાં શબ્દો જેટલાં સંયમિત રીતે મુકાયેલા હતા અને આગ્રહ એટલો જ વધુ હતો કે જેને ટાળી ન શકાય; અથવા તો એમ સમજો કે તેમને તરત જ ચોખ્ખી ‘ના’ કહીને નિરાશ ન કરી શકાય એવું ત્યારે જણાતું હતું. તેથી જ લાંબા વિચાર બાદ અને થોડાક મનોમંથન બાદ તેનો જવાબ લખવાનું નક્કી કર્યું..

વધુ આવતા અંકે…