Annual Day!

~ વ્રજની સ્કુલમાં હતો. છોટું સાહેબ પ્રથમવાર આવી રીતે સ્ટેજ પર પરફોર્મ કરે એટલે અમને ઉત્સાહ હોય તે સ્વાભાવિક છે. (પણ મેડમજીનો ઉત્સાહ એટલો બધો હતો કે તેને અસ્વાભાવિક ની કેટેગરીમાં મુકવો પડે!)

~ આયોજન સરસ કર્યું હતું પણ આ સ્કુલવાળાએ અમને એટલે દુર બેસાડ્યા’તા કે અમે ઇચ્છીએ તોયે તેની ક્લીઅર વિડીયોગ્રાફી ન કરી શકીએ. (કેમેરાએ થાય એટલું ઝુમ-બરાબર-ઝુમ કર્યું. બટ, પુઅર રીઝલ્ટ.)

~ એમ તો સ્કુલ મેનેજમેન્ટે અમને સમગ્ર કાર્યક્રમની CD આપવાનો વાયદો કર્યો ત્યારે મેડમજી તથા તેમની આંદોલનકારી બહેનપણીઓએ શાંતીથી કાર્યક્રમ પુરો થવા દીધો. ટેણીયાઓની બાબતમાં એમનો એક જ મંત્ર છે – નો-કોંમ્પ્રોમાઇઝ. (આ નવા-નવા ટેણીયાઓની મમ્મીઓને તો ના પહોંચાય. હા, એમાંથી જ એક અમારા ઘરે છે!)

~ મારો દિકરો છે એટલે ડાન્સ સારો કર્યો એમ કહીશ તો કોઇ માનશે નહી, પણ ખરેખર સરસ ડાન્સ કરે છે! (આ વિષયે તે જરાયે તેના બાપ પર નથી ગયો.)

~ હજુયે કોઇ ડાયરેક્ટ ફોટો ક્લિક કરે એ વ્રજને ગમતું નથી તો પણ તૈયાર થયો તે ફોટો યાદગીરી માટે તો રાખવો પડે ને. તે ફોટો અહી નીચે છે અને ઉપર જે ફોટો છે તે વ્રજના ડાન્સનો છે. તેમાં તે ક્યાં છે એ જાતે શોધી બતાવો. જોઇએ કોઇ શોધી શકે છે કે નહી! (ન મળે તો પુછજો હોં ને?)

અપડેટ્સ – 53 : વ્રજ, વરસાદ અને વાતો..

# વ્રજની સ્કુલ શરૂ થઇ ગઇ છે. સ્કુલ વાનમાં તેને ન ફાવ્યું એટલે તેને લેવા-મુકવાની જવાબદારી અમે દંપતિએ અમારા દમ પર ઉઠાવી લીધી છે! હવે તો આદત પડી ચુકી છે. (નર્સરીમાંયે ‘વિકલી-એક્ષામ્સ’ હોય એવું અમને વ્રજની સ્કુલથી જાણવા મળ્યું!)

# લગભગ ચાર પ્રકારના સ્કુલ યુનિફોર્મ પણ અમને આપવામાં આવ્યા છે! (અલબત તેની કિંમત લઇને જ.) વાર-તહેવારે અલગ-અલગ ડ્રેસ પહેરાવવાના! કોઇ મા-બાપ મારા જેવા પણ છે જે ભુલી જાય છે કે આજે કયો દિવસ હતો અને કયો ડ્રેસ પહેરાવવાનો હતો! (અમારા મેડમજી એ બાબતે એટલા પરફેક્ટ છે કે તેમની આવી ભુલ થવી અશક્ય છે.)

# સ્વાભાવિક છે કે જે સીસ્ટમને અગાઉના માતા-પિતાએ સહર્ષ સ્વીકારી છે તેને અમારે પણ સ્વીકારવી પડે. અંગત રીતે હું આટલા નાના બાળકો માટે આ પ્રકારના સ્કુલીંગનો વિરોધી છું. (પણ કહેવું કોને? મારું તો મારા ઘરમાંયે ન ચાલ્યું! 🙁 )

# અત્યારે તો મેડમજી વ્રજના દરેક સ્કુલ વર્કમાં ઉંડો રસ લે છે અને સ્કુલના વિવિધ નખરાંઓ (બોલે તો એક્ટીવીટીઝ) પ્રત્યે પણ વધુ-ઉત્સાહિત છે. આશા રાખીએ કે આ ઉત્સાહ હંમેશા ટકી રહે. વ્રજને પણ નવું શીખવું ગમે છે એ સારી વાત છે છતાંયે મેડમજીને મારી એક સલાહ કાયમ આપવાની રહેતી હોય છે કે વ્રજને આપણે ત્યાં કંઇક શીખવા માટે મોકલ્યો છે અને આપણો ઉત્સાહ કે અપેક્ષા તેનો શીખવાનો આનંદ અવરોધી ન લે તેનું ધ્યાન રાખવું.

# હવે સિઝનલ વાત. આજકાલ વરસાદ મસ્ત આવે છે. હા એટલો ધોધમાર ન કહેવાય તો પણ સારો કહી શકાય એવો છે. આવો વરસાદ લગભગ દરેકને ગમતો હશે. (કોઇ-કોઇ અપવાદરૂપ વ્યક્તિઓ પણ હશે.)

# અત્યાર સુધી અમદાવાદમાં કોઇ મોટા ‘ભુવા’ કે વરસાદી નુકશાનના સમાચાર નથી મળ્યા પણ આસપાસના અન્ય રાજ્યોમાં વરસાદી પાણીએ લોકોને પરેશાન કર્યાની જાણકારી મળી છે. (એમ તો ચીનમાં પુરથી ભારે નુકશાન પણ થયું છે.)

# તમે કયારેય વરસાદમાં સાબરમતી રિવરફ્રન્ટ પર ટહેલવાનો આનંદ લીધો છે? – ના લીધો હોય તો લેવા જેવો છે. કોઇના સાથ વગર વરસતા વરસાદમાં એકલા-એકલા ચાલતા જવાનો પણ અનેરો આનંદ હોય છે! (વધારે ન પલળવું, અગર બીજુ કંઇ થાય તો જવાબદારી અમારી નથી.)

# આ વર્ષે શરૂઆતથી જ ફરવા-રખડવાનું ઘણું બન્યું છે એટલે અમે જુનમાં નક્કી કર્યું’તું કે હવે ૨૦૧૭ ન આવે ત્યાં સુધી ક્યાંય દુર ફરવા જવાનો પ્લાન ન બનાવવો. પણ એમ નક્કી કરવાથી અમે અટકતા નથી ને…! અને આવતા સપ્ટેમ્બરમાં ગોવાની ટ્રીપ ફાઇનલ કરી દીધી છે. મારી માટે ગોવાનો આ ચોથો અને મેડમજી સાથેનો પ્રથમ પ્રવાસ હશે. (નોંધઃ આ એક્સ્ટ્રા જાણકારી પ્રત્યે વધુ લક્ષ ન આપવું.)

# પ્રવાસથી યાદ આવ્યું કે જયપુર વિશે એક પોસ્ટ લખવાની હતી. ચલો તેને આગળ કયારેક ઉમેરવામાં આવશે એવી આશા રાખીએ. (આપને થશે કે જો એ વિશે અત્યારે કંઇ લખવું જ નથી તો આ વાતને અહીયા ઉમેરવાનો શું મતલબ હોઇ શકે… તો તેનો જવાબ એ છે કે ફરી જયારે હું કંઇક લખવા બેસુ ત્યારે લગભગ છેલ્લી પોસ્ટ દેખતો હોઉ છું અને ત્યારે મને શું લખવું તે યાદ કરવવા માટે આ નોંધ ઉપયોગી બને છે!)

# ઓકે. હવે બીજું કંઇ સુઝતું નથી એટલે આજે અહી અટકીએ. ફરી મળીયે ત્યાં સુધી.. આવજો..

# ખુશ રહો!

એટલે મને નિશાળ વધારે ગમતી અને તે ખાસ વ્યક્તિ પણ..

. . .

– બચપનની અને સ્કુલના સમયની કંઇક ખાસ એવી લાગણીઓ જેને મે કયારેક અનુભવી હતી, જેને હું હંમેશા તાજી રાખવા ઇચ્છતો હતો, જેને કયારેય ભુલી શકાય તેમ નહોતુ… પણ તે લાગણીઓનું શબ્દોમાં વર્ણન કરી શકું એટલી ફાવટ કે આવડતની મારી અંદર ભરપુર ઉણપ હતી.. ઘણીવાર કલમ તે માટે ઉપડતી પણ તેને શબ્દો ન મળતા નિરાશ થઇને અટકી જતી.

– આજે તે બધી લાગણીઓને ડો. નિમિતભાઇએ એકસામટી વહાવી દીધી અને મને તરબોળ કરી દીધો.. નિમિતભાઇના અંદાજમાં લાગણીસભર વાતો માણવી તેનો એક અદભુત લ્હાવો છે. તેમને મિત્ર તરીકે મેળવીને આજે તો ફેસબુકમાં રહેવું ધન્ય થઇ ગયું.. તેમની તે આખી વાતને અહી અક્ષરશઃ કોપી કરીને મુકી છે, કદાચ આપ કોઇને પણ આપનું બાળપણ કે નિશાળના દિવસોની તે ખાસ યાદોં આંખો સમક્ષ આવી જાય તો નવાઇ નહી લાગે…

# તો.. પ્રસ્તુત છે ડોક્ટર સાહેબની રસદાર શૈલીમાં જ મારા દિલમાં સમાયેલી વાતો…

–

” નોટબુક ના છેલ્લા પાનાં ઉપર એક હૃદય દોરવાનું. એ હૃદયને વીંધીને પસાર થતું એક તીર. એ તીર થી વિંધાયેલા હૃદયની ડાબી બાજુએ આપણા નામનો પહેલો અક્ષર લખવાનો. અને જમણી બાજુએ, ક્લાસ રૂમ માં આપણ ને ગમતી પ્રિય વ્યક્તિ ના નામ નો પહેલો અક્ષર.

નોટબુક નું આ છેલ્લું પાનું, આપણી બાજુમાં બેઠેલા મિત્રને દેખાય, એમ નોટબુક ખુલ્લી રાખવાની. આપણો મિત્ર એ હૃદય ને જોઈ ને આપણ ને, પેલી ગમતી વ્યક્તિ જોડે ચીઢવે એટલે આપણું આખુ બાળપણ જાણે સંકેલાઈ ને, એ એક આનંદ ની ક્ષણ માં પરોવાઈ જતું. એ ગમતી વ્યક્તિ વિષે વિચારીને, આપણી સાથે આપણું બાળપણ પણ શરમાઈ જતું.

નાના હતાં ત્યારે, નાક હજુ બરાબર ઉગ્યું નહોતું…….એટલે કપાઈ જવાનો ડર પણ નહોતો. નફ્ફટ બની ને, ચાલુ વર્ગખંડે, શિક્ષક જેવા બોર્ડ ઉપર લખવા પીઠ ફેરવે કે તરત જ, નજર ફેરવી ને આપણે પેલી ગમતી વ્યક્તિ ને જોઈ લેતાં.

લગ્ન એટલે શું ? fortunately, ત્યારે ખબર નહોતી. પ્રેમ કોને કહેવાય ? એવી એક પણ વ્યાખ્યા ગણિત-વિજ્ઞાન ના પાઠ્ય પુસ્તકો માં હતી નહિ. એ સમય માં, એક જ વાત સમજાતી…… ‘ગમવું’. પ્રેમ અને લગ્ન જેવી વસ્તુઓ પણ આ દુનિયા ઉપર હોય છે, એવી જાણ તો બહુ મોડી થઇ. પહેલાં તો ફક્ત ‘ગમવું’ જ સમજાતું ……હો પ્રભુ ! અને આમ પણ, લગ્ન કહો કે પ્રેમ…..,દરેક સગપણ ની શરૂઆત અંતે તો ‘ગમવા’ થી જ થાય છે.

છ માસિક પરીક્ષા આવતી હોય, હોમવર્ક બાકી હોય કે ક્લાસ રૂમ માં થી શિક્ષક બહાર કાઢી મુકે તો પણ નિખાલસપણે, એટલું તો કબુલી જ શકતા કે ‘ એ મને ગમે છે’. કોઈ વ્યક્તિ આપણ ને ગમે અથવા આપણે કોઈ ને ગમીએ, એ માટે સફળ થવું જરૂરી નથી…. એ બાળપણ માં સમજાઈ તો ગયું પણ પરીક્ષા માં એવું પૂછવાના નહોતા એટલે ગોખેલું નહિ. અને એટલે જ મોટા થઇ ને એ વાત સાલી ભૂલાઈ ગઈ. પાઠ્ય પુસ્તક માં લખેલું હોત, તો તો ચોક્કસ યાદ હોત !

‘ગમવું’ શબ્દ ફક્ત વર્તમાન કાળ લઇ ને આવે છે. એનો ભૂતકાળ પણ ન હોય અને ભવિષ્ય કાળ પણ નહિ. ‘ગમવું’ કદાચ પ્રેમ કે લગ્ન માં ન પરિણમે, તો પણ એ તો ‘ગમતું’ જ રહેવાનું.

નિશાળ ન હોત…….. તો શિક્ષણ ની વાત તો જવા દો, એકબીજા ને ગમવાનું કોણ શીખવાડત ?

‘તું મને ગમે છે’ એવું વ્યાકરણ જ આપણે નિશાળ માં થી શીખ્યા.

પેલું પ્રિય પાત્ર આપણને જેટલું ગમતું, એટલો જ આપણી સાથે આપણી બાજુ માં….. માથા માં અઢળક તેલ નાંખી ને, શાળા નો ગણવેશ પહેરી ને બેઠેલો, most unromantic લાગતો, આપણો મિત્ર પણ ગમતો.

ત્યારે આપણી અને આપણા મિત્ર ની વચ્ચે….. અહંકાર બેસી શકે, શાળા ની બેંચ ઉપર એટલી જગ્યા પણ નહોતી. એટલે આપણી મિત્રતા માં અહંકાર બિચારો નડતો નહિ. એ છેલ્લા બાંકડા ઉપર જ બેસતો.

ત્યારે ‘romance’ શું એની જાણ નહોતી, છતાં પણ પેલી પ્રિય વ્યક્તિ આપણ ને ગમતી. એના family back ground કે cast વિષે કોઈ જ જાણકારી હતી નહિ, છતાં પણ એ વ્યક્તિ ગમતી. કદાચ વાત કરવા ન પણ મળે, છતાં પણ એ વ્યક્તિ ગમતી. બ્લેક બોર્ડ ના ડાબા ખૂણા પર તારીખ લખેલું વાંચી શકતા પણ date કોને કહેવાય ? એવી જાણ નહોતી છતાં પણ એ વ્યક્તિ આપણ ને ગમતી.

કોઈ વ્યક્તિ ને ચાહવા માટે ની કોઈ પૂર્વ શરતો હોતી નથી એવું પાઠ્ય પુસ્તક માં લખેલું નહિ છતાં પણ નિશાળ માં થી એ વાત શીખવા મળી. પણ, પરીક્ષા માં પૂછાણી નહિ એટલે ભૂલી ગયા.

કોઈ ને વ્યક્તિ ને ‘તું મને ગમે છે’ એવું કહેવા માટે….. application form ભરવાનું હોતું નથી. કોઈને ચાહવા માટે નિયમો પાળવાના હોતા નથી. કોઈ શું કામ ગમે છે ? એના વિષે કોઈ જ thesis કે dissertation બનાવવાનું હોતું નથી.

કોઈ ને ચાહવા માટે નું ‘user’s manual’ હોતું નથી. કોઈ વ્યક્તિ ને ગમાડતા પહેલાં, એ વ્યક્તિ ની consent કે permission પણ લેવાની હોતી નથી. કોઈ ને ચાહવાની expiry date પણ ક્યાં હોય છે ?

કોઈ ને ગમાડવા માટે ‘merit list’ માં first આવવું કે કોઈ ને impress કરવા પણ જરૂરી નથી.

કોઈ વ્યક્તિ ને ચાહવા માટે કોઈ season નથી હોતી, કોઈ reason પણ નથી હોતું. ચાહવાની મોસમ તો બારેમાસ હોય છે. અને ન હોય તો, ચાલો ને એવું કાંઇક કરીએ કે આપણ એક બીજા ને ગમીએ.

મને ગમતા મિત્રો અને ગમતી વ્યક્તિઓ સાથે હું શાળા નો ક્લાસ રૂમ share કરતો, એટલે મને નિશાળ વધારે ગમતી. એવી જ રીતે મારું કુટુંબ, મારો સમાજ, મારો દેશ મને ગમે છે કારણ કે એ બધું…. હું તમારી સાથે share કરું છું. અને ……..તમે મને ગમો છો. “

– ડો.નિમિત ( મને ગમતી દક્ષિણામૂર્તિ માં થી )

. . .