આમ તો હું થોડો શરમાળ ખરો એટલે આજ સુધી કોઇની સાથે મારા હ્રદયમાં છુપાયેલી વાત કરી નથી અને આમ જોઉ તો મને એવું કોઇ મળ્યું પણ નથી કે જેની સાથે પેટ ખોલીને વાત કરી શકાય. કદાચ તેમા મારો સ્વભાવ પણ કારણભુત હોઇ શકે કેમ કે મને હંમેશા ડર રહે છે કે જો હુ મારી વાત કોઇને કહીશ અને તે તેની મજાક ઊડાવશે તો ? જો તે મારી વાત બીજા બધાને કહી દેશે તો ?…
આ બધી શંકાઓના કારણે જ આજે કોલેજ પુરી કર્યાના પાંચ વર્ષે પણ હું મને એકલો જ મહેસુસ કરું છું, હું મારી વાત માત્ર મને જ કહું છું. પણ હવે મને એકલતા કોરી ખાય છે, મારી અંદરની લાગણીઓ અને યાદો બહાર આવવા ઝંખે છે. આ બ્લોગ કંઇક એ જ હેતુથી લખુ છું… વિચારું છુ કે કોણ વાંચતુ હશે ? પણ એ બધી માથાકુટમાં પડયા વગર મને તો લખીને મારી વાત કોઇની સાથે વહેંચ્યાનો આનંદ આવે છે અને મારે મન તો એ જ ઘણું છે.
કોલેજ-કાળ દરેકના જીવનનો એક સુંદર સમય છે. ઘણાંખરા મિત્રોની જીંદગી એ સમયમાં જ ઘડાય છે. ભવિષ્યના ઘણાં સંબંધો આપણે બનાવીએ છીએ પણ તેમાં કોઇ ચાલાકી કે પ્લાન હોતો નથી.. બસ, સંબંધો બની જાય છે.
દરેક ની જેમ મારી સાથે પણ બન્યું છે કે નવા-નવા કોલેજમાં જવું, નવા-નવા લોકોને જોવાના, ઘરથી કોલેજ થોડી દુર અને તે સમયે ડ્રાઇવિંગ લાઇસન્સ મળી શકે તેટલી ઉંમર પુરી ન હોવાથી ઘર માંથી ટુ-વ્હીલર લઇને કોલેજ જઇ શકાય નહી; એટલે અમદાવાદની સરકારી બસ સેવાનો ઉપયોગ શરુ કર્યો. શરુ માં તો અઘરુ લાગ્યું પણ પછી તો બહુ મજા પડવા લાગી. મારા માટે કોલેજ જવું એ પિકનિક જેવુ લાગે. રોજ અમે બધા મિત્રો (લગભગ ૧૦-૧૫) ભેગા મળીને મસ્તી કરતાં-કરતાં કોલેજ પહોંચીએ.
અમે બધા એકબીજાને પહેલાથી ઓળખતા તો ન’તા પણ એક જ બસમાં અને એક જ કોલેજમાં હોવાથી સહજ મિત્રતા બંધાઇ હતી. હજુ એવા કોઇ દિલોજાન મિત્રો મળ્યા ન’તા કે જેમની સાથે બેસીને બધી વાત કરી શકાય.
ઘણાંને મિત્રો બનાવવાની ઇચ્છા થાય અને ઘણાંના મિત્રમંડળ જોઇને ઇર્ષા થાય.. મિત્રો તો બનાવવા જ છે પણ સામેથી કોઇની સાથે વાત કરતાં મારુ શરમાળપણુ મને બહુ નડે.
અરે હા, એક વાતની ચોખવટ હમણાં જ કરી દઉ… હું કોઇ પણ છોકરી સાથે વાત કરતાં તો એટલો ગભરાતો હતો કે મારા માટે તેમની સાથે દોસ્તી કરવી એ તો ઘણી દુ……ર ની વાત હતી. અત્યારે હું માત્ર છોકરાઓના ગ્રુપની વાત કરી રહ્યો છું. જેમતેમ કરીને અડધા વર્ષે મારા મિત્રોનુ એક ગ્રુપ બન્યું, પણ વાત હજુ જામતી નહોતી. કોલેજમાં આવીએ એટલે ફિલ્મો અને લેખકોની કલ્પના સમાન લવ-સ્ટોરી અને સ્ટાઇલની ધુન ચડે. મન સુંદર છોકરીને નીરખવા પાગલ બને…
હવે, હું પણ આખરે છુ તો એક સામાન્ય કોલેજીયન જ ને તો હું તે બધી કલ્પનાઓથી બાકાત કેમ રહી શકું? વિશ્વાસ તો નહોતો છતાંય એમ હતું કે કોઇ તો મળશે જ અને મારી પણ એક સુંદર કહાની હશે. તે સમયે મારો શરમાળ સ્વભાવ થોડો ઓછો થયો હતો એવું હુ માનુ છું. પરંતુ થોડા મહિનાઓમાં જ મારી આશાઓના મહેલ ભુકંપમાં ઇમારત પડે તેમ પડી ભાંગ્યા કેમ કે કોલેજના ઘણાં લાંબા સમય પછી પણ અમારા ગ્રુપમાં કે મારા સંપર્કમાં કોઇ એવી સીંગલ છોકરી નહોતી આવી..
ધીમે-ધીમે વર્ષ પુરુ થવા આવ્યું હતું, પ્રથમ વર્ષની છેલ્લી પરિક્ષાઓ આવી ગઇ હતી.. મારા નશીબમાં મારા મિત્રોથી સાવ અલગ જ એવી કોલેજમાં મારો નંબર આવ્યો હતો. એક તો આખુ વર્ષ કોલેજના પ્રથમ વર્ષના નશામાં જ પસાર કર્યુ હતુ એટલે છેલ્લે એમ હતુ કે કોઇ મિત્ર આજુબાજુમાં આવી જ જશે અને જેમ-તેમ કરીને પણ ‘પાસ’ થઇ જઇશું.. પણ, મારી કમનસીબી કે છેલ્લા સમયે કોઇ સાથે આવી શકે તેમ નહોતું.
હવે… નવી પોસ્ટમાં આગળ જણાવીશ…
