કોઈ ખાસ આયોજન ન થયું તો પણ દિવાળી મસ્ત રહી અને હવે ફરી કામ ધંધે લાગી ગયા. રોજેરોજ એક જ પ્રકારના કામમાં એવા પરોવાઈ ગયા છીએ કે નવી ઘટનાઓ તરફ પૂરતું ધ્યાન જતું નથી.
વ્રજ-નાયરા દિવસે દિવસે મોટા થઈ રહ્યા છે. બાળસહજ જીદ, ચંચળતા અને ઉત્સાહથી ભરપૂર છે. હા ક્યારેક કોઈ જીદ કે તોફાનથી ગુસ્સો પણ કરાવી દે અને ક્યારેક કડક બનીને તેમને આદેશ આપવા પડે; અટકાવવા પણ પડે. મા-બાપ હોવાની કેટલીક ફરજ હોય છે.
બંનેને ખબર છે કે મમ્મી ક્યારેક સટ્ટાક ચિપકાવી શકે છે! પરંતુ, પપ્પા ગમે એટલા ગુસ્સામાં હોય તો પણ ક્યારેય હાથ નહી ઉઠાવે. મારી આ કમજોરીનો ફાયદો બંને ઉઠાવી જાણે છે. 😀 (જ્યાં સુધી શબ્દોથી અંકુશ છે ત્યાં સુધી તેમને બીજો કોઈ ડર બતાવવો જરૂરી પણ નથી લાગતું.)
આટલા વર્ષોમાં પહેલીવાર ઑફિસમાં પરંપરાગત દિવાળી-પુજા અને કથા-હવન કરવામાં આવ્યા અને અમે દંપતિએ બધી વિધી પંડિતશ્રીની આજ્ઞા મુજબ પુર્ણ કરીને યજમાનનું કર્તવ્ય પણ નિભાવ્યું. (અહી ‘પુજા-હવન કરાવવામાં આવ્યા’ એમ કહેવું વધુ યોગ્ય રહ્યું હોત. ખૈર, સર્વની ઈચ્છાને માન આપવામાં મને વાંધો નથી.)
કોરોના કાળ માં લગ્ન પ્રસંગો પર જે બ્રેક લાગ્યો હતો તે હવે હટી રહ્યો છે. લગ્ન ઉત્સુકો હવે કોઈ રિસ્ક લેવા નથી ઇચ્છતા એટલે તેમને મળેલ આ સમયમાં ફટાફટ પરણી જવા માગે છે! (ઉતાવળ બધાને હોય છે.)
તો, આ મહિનામાં લગ્ન કારણસર ભરૂચ, સુરત અને વડોદરાની યાત્રા ફિક્સ છે. લાંબા સમયે પરિવાર અને દૂરના સગાઓને રૂબરૂ મળીને આનંદ પણ થશે. લોકો ભેગા થશે ત્યારે કોરોના નું શું થશે એ ખબર નથી પણ માસ્ક અને સલામત-દૂરીનું શું થશે એ અત્યારથી ખબર છે. (લેકીન કોઈ કીસીકો નહી બતાયેગા.🤫)
લગભગ કોરોના બધા વચ્ચેથી વિદાય લઈ રહ્યો છે પણ હજુયે મહામારી પુરી થયાની જાહેરાત કરી ન શકાય. રોજેરોજ બે પાંચ કેસ હજુ આવી રહ્યા છે. બે પાંચ માંથી બસો-પાંચસો અને બે-પાંચ હજાર થતાં વાર ન લાગે. આશા રાખીએ કે વેક્સિન પોતાનું કામ કરે અને કોરોના ને હવે આપણાં વચ્ચેથી રજા આપીએ.
વેકેશનમાં ફરવા જવા માટે ઘણી જગ્યાઓ ચર્ચામાં લીધી. લાગતા વળગતા લોકો પાસેથી તત્કાલીન સ્થિતિના વાવડ મેળવ્યા. મળેલ જાણકારી મુજબ દરેક જગ્યાઓ એટલી પેક હતી કે ફરવાની જગ્યાએ ભીડમાં ફસાવવાનો ડર હતો. છેવટે ફરવાનો મોહ છોડીને ઘરે આરામ કરવાનું યોગ્ય સમજ્યું. (મજબૂરી છે ભાઈસા’બ)
🏘
