થોડી ફિલસુફી, મનની સાફસુફી..

– આજે ન જાણે કોણ ચઢ્યું’તું મારા બગીચાના ઉંબરે.. જેણે મારા બગીચામાં શાયદ એકાદ વેલાને છોડીને બીજા દરેક વૃક્ષો અને છોડવાઓનો પુરેપુરો અભ્યાસ કર્યો છે!! (જયારે જયારે આવા આકસ્મિક મુલાકાતીઓ આવે ત્યારે કાં’તો કોઇ ઉંડી શંકા ઉભી થાય છે અથવા તો કોઇ મજાનો દોસ્ત મળી જાય છે!)

– આજકાલ ઇમેલ-ફેસબુક મેસેજથી કેટલાક લોકો સાથે અંગત વાતચીત પણ થતી રહે છે, જે લોકોને મારી વાતો ગમે છે અને તે સૌ સજ્જનો નો જાહેર આભાર પણ માનુ છું. (જો કે મારી મોટાભાગની વાતો નિજાનંદ હેતુ જ હોય છે તો પણ કોઇ તેને ગમાડે એટલે અનેરો આનંદ થાય.)

– અત્યાર સુધી અજાણ્યા લોકો માટે હું લગબંધ બંધ રહ્યો છું પરંતુ હવે ખુલ્લા બનવાનો પ્રયત્ન છે. બ્લોગમિત્રોમાંથી આજસુધી માત્ર એક વ્યક્તિને રૂબરુ મળ્યો છું. હા, એક અન્ય મિત્રને પણ મળ્યો છું, પણ તેઓ હવે થોડા અંગત લોકોમાં ગણાય છે. (આ એ મિત્ર છે, જે ચાહે તો મારી વિરુધ્ધ કંઇ પણ કરી શકે છે પણ તે કંઇ નહી કરે તેનો વિશ્વાસ પણ એટલો જ છે.)

– વિશ્વાસ ઘણી મોટી ચીજ હોય છે અને એ જ વિશ્વાસથી અંતર્મુખી સ્વભાવ છતાં હવે ધીરેધીરે અજાણ્યા લોકો તરફ પણ હું વિશ્વાસ ધરાવતો બન્યો છું. કોઇએ કયારેક કહ્યુ’તુ કે સામાન્ય રીતે લોકો એટલા ખરાબ નથી હોતા કે તેમની સાથે થોડી દોસ્તી પણ ન કરી શકાય. (કોઇકે કયારેક વિશ્વાસઘાત કર્યો હોય એ તો હવે નાની સી વાત લાગે છે જેને સહેલાઇથી માફ પણ કરી શકુ છું.)

– જેમને મે ભુતકાળમાં મારો સંપર્ક કે વધુ ઓળખાણ ન આપવાની બાબતે નારાજ કરેલા છે તે લોકોની આજે માફી માંગુ છું. શરૂઆતના સમયે નક્કી કર્યું હતુ કે કોઇને અંગત જીવનમાં નહી પ્રવેશવા દઉ પણ હવે તે નિયમમાં હળવો સુધારો કરવાનો વિચાર છે. (આ વિચાર હજુ વિચારણા હેઠળ છે.)

– કેટલાક ઉત્સાહી લોકોના મતે હું કોઇ લેખક બનવાના, કવિ બનવાના, બ્લોગર બનવાના વગેરે વગેરે ગુણ ધરાવુ છું. કોઇ ખોટુ ન લગાડતા..પ્લીઝ પણ..અત્યારે તો હું એક સારો માણસ બની રહેવા ઇચ્છું છું. (અને તે એક ગુણ થોડો પણ મેળવી લઉ તોયે ઘણું છે.)

– જીવનમાં ચિંતા કે સમસ્યાને કયારેય જાત પર હાવી થવા દીધી નથી કેમકે બને ત્યાં સુધી દરેક બાબતે સલામતી પહેલા ચકાસી લઉ છું. કોઇ આપણને મળીને ખુશ થાય એ જ આપણાં જીવનની મોટી મુડી છે. (જીંદાદિલ માણસ હોવું અને કાયમી તેવા બની રહેવું મુશ્કેલ હોય છે તો પણ પ્રયત્ન તો એ જ રહેશે.)

– એક બાબતે આજે જાત પર ગર્વ છે કે જેને મારો દુશ્મન કહી શકું એવો કોઇ માણસ મારા જીવનમાં નથી, બસ ચારે તરફ માત્ર દોસ્તો અને કુટુંબીઓ છે. (સાંભળ્યુ’તું કે, ‘જીવનમાં આગળ વધવા માટે દુશ્મનો હોવા જરૂરી છે’ – પણ તેમાં હું અપવાદરૂપ છું !! છતાં આગળ વધી રહ્યો છું..)

– આવનારા સમય માટે સ્વપ્નો રાખ્યા છે પણ ભવિષ્યની કોઇ ચિંતા નથી અને ભુતકાળના સંભારણા રાખ્યા છે અને તે અંગે કોઇ ફરિયાદ પણ નથી. વહેતા સમય સાથે નીરંતર વહેતા રહેવું એ મારા જીવનનો મંત્ર બનાવ્યો છે. (કોઇ અણધાર્યા વિધ્નો હવે મને વિચલિત નથી કરી શકતા જેને હું મારી આંતરિક સફળતા ગણી શકું.)

– કોઇ સાથે નથી.. તો હું ખુશ છું અને કોઇ સાથે હોય.. તો ઘણો ખુશ છું, હવે કોઇએ સાથ નિભાવવો કે નહી તે સામેવાળાની સમસ્યા હોય છે. આશા એ છે કે જીવનમાં અત્યારે છે એટલા લોકો તો મારો સાથ નહી જ છોડે અને જો કોઇ છોડી દેશે તો તેનો ડર પણ નથી લાગતો… (આ કોઇ સાધુ બનવાના ગુણ નથી, હું એક સંપુર્ણ સંસારી માણસ છું અને એ જ રહીશ.)

– કેમ જાણે આજે ફિલસુફીભરી વાતો લખવાનો મુડ થઇ આવ્યો હતો એટલે થયું કે આજે પોતાની જાત વિશે કંઇક અધ્યઅન કરી, તેની નોંધ કરી લઉ. (કદાચ અત્યારે એક એવું પુસ્તક વાંચી રહ્યો છું એટલે આવી લાગણીઓ જન્મી હોઇ શકે.)

– ઇશ્વર સૌને સલામત રાખે. ખુશ રહો..

– ॥ અસ્તુ ॥

. . .

ઓફિસ.. ઓફિસ..

– કામકાજની ઘણી વ્યસ્તતા પછીની આજે તાજી-તાજી પોસ્ટ. (થોડી ઇંટરનેટ કનેક્શનની પણ રામાયણ હતી.)

– કાલે ૨૬ જાન્યુઆરી હતી, કોઇ દેશપ્રેમ જતાવ્યા વગર દિવસ પુરો કર્યો. (નાના હતા ત્યારે આ દિવસો દેશપ્રેમથી છલકાતા રહેતા, હવે મોટા થયાને એટલે દેશના હાલ જાણીને ઉત્સાહ ઓસરી ગયો છે.)

કાયમી સ્થાન અને વ્યવસ્થા બદલીને નવી ઓફિસ, નવા લોકો અને નવી વ્યવસ્થા સાથે તાલમેલ ગોઠવવો થોડું અઘરું કામ હોય છે. (એક ઘર છોડીને નવા ઘર, પડોશી અને નવી જગ્યાએ સેટ થનાર લોકોની મુશ્કેલીઓ નો આજે અંદાજ આવે છે.)

– સ્વભાવ બદલવો પ્રમાણમાં અઘરું લાગે છે; ઘણી માનસિક તૈયારી છતાં કેટલીક કડકાઇનો ચુસ્ત અમલ કરાવવામાં દિલની સહમતી મળતી નથી. (કદાચ ભગવાને મારામાં ગુસ્સો કરવાનું સોફ્ટવેર ઇનસ્ટોલ કર્યું નથી લાગતું. 🙂 )

– સ્ટાફના લોકો મને કાયમી જોઇને ખુશ થયા છે. (હવે જોઇએ… આ ખુશી કેટલા દિવસ ટકે છે.)

– જો કે બોસ તરીકે હું તેમને કયારેય નડતો/ખખડાવતો નથી એ એક કારણ ગણી શકાય. (પણ કાયમી ધોરણે હું એવો નમ્ર બની ન શકું, એ વાત તે લોકો જલ્દી સમજી જાય તો સારું.)

– બગડેલી સિસ્ટમ સુધારવી એ નવી સિસ્ટમ બનાવવા કરતાં ડબ્બલ મહેનત માંગે છે. ( આ હું નથી કહેતો; મારો અનુભવ બોલે છે !!)

– એક-બે સેલ્સ પર્સનની ખાસ જરુરીયાત લાગે છે. વિચારું છું કે કોઇ રેફરન્સથી મળી જાય તો ઠીક, નહીતો છેલ્લે ન્યુઝપેપર એડવર્ટાઇઝમેન્ટ તો પાક્કું. (જાહેરાત આપ્યા પછીનો એક આખો દિવસ બગડશે તે સમસ્યા પણ ધ્યાનમાં રાખવી પડશે.)

– જો કે જાહેરાત જોઇને આવનાર નોકરી ઇચ્છુક લોકોના ઇન્ટર્વ્યુ લેવા મને કેમેય ફાવતા નથી, આવનાર વ્યક્તિના ઓળખ/અનુભવ પત્ર (Bio-Data) પર થી તેની કાર્યક્ષમતા/કુશળતા/કાર્યદક્ષતા માપવી મુશ્કેલ હોય છે. (મારી બીજી ઓફિસે બે-ત્રણ વખત આવી રીતે લોકોના ઇન્ટર્વ્યુ લીધા છે, પણ છેલ્લે તો કોને હા/ના કહેવી એ મારી માટે વિકટ પ્રશ્ન બની જાય છે.)

– નવી જગ્યાના ધીમા ઇંટરનેટ કનેક્શનને બાય-બાય કરીને નવું સુપર ફાસ્ટ* (કંપનીના મત મુજબ) કનેક્શન અપનાવવામાં આવ્યું છે. (ઓનલાઇન દોસ્તો, તૈયાર રહેજો.. મને સહન કરવા..)


સાઇડટ્રેકઃ ઉત્તરાયણના બીજા દિવસે ‘પવન’ભાઇના રિસાઇ જવાના કારણે ફેસબુક મિત્રોનું મસ્ત વિશ્લેષણ કરવામાં આવ્યું હતુ, પણ સમય અને ઇંટરનેટની સમસ્યાના કારણે પોસ્ટ કરવાનું રહી ગયું હતુ; જે આ બગીચામાં થોડા સમયમાં જ ઉગી નીકળશે. જોતા રહેજો..

કોલેજ કાળની શરુઆત અને મસ્તી

આમ તો હું થોડો શરમાળ ખરો એટલે આજ સુધી કોઇની સાથે મારા હ્રદયમાં છુપાયેલી વાત કરી નથી અને આમ જોઉ તો મને એવું કોઇ મળ્યું પણ નથી કે જેની સાથે પેટ ખોલીને વાત કરી શકાય. કદાચ તેમા મારો સ્વભાવ પણ કારણભુત હોઇ શકે કેમ કે મને હંમેશા ડર રહે છે કે જો હુ મારી વાત કોઇને કહીશ અને તે તેની મજાક ઊડાવશે તો ? જો તે મારી વાત બીજા બધાને કહી દેશે તો ?…

આ બધી શંકાઓના કારણે જ આજે કોલેજ પુરી કર્યાના પાંચ વર્ષે પણ હું મને એકલો જ મહેસુસ કરું છું, હું મારી વાત માત્ર મને જ કહું છું. પણ હવે મને એકલતા કોરી ખાય છે, મારી અંદરની લાગણીઓ અને યાદો બહાર આવવા ઝંખે છે. આ બ્લોગ કંઇક એ જ હેતુથી લખુ છું… વિચારું છુ કે કોણ વાંચતુ હશે ? પણ એ બધી માથાકુટમાં પડયા વગર મને તો લખીને મારી વાત કોઇની સાથે વહેંચ્યાનો આનંદ આવે છે અને મારે મન તો એ જ ઘણું છે.

કોલેજ-કાળ દરેકના જીવનનો એક સુંદર સમય છે. ઘણાંખરા મિત્રોની જીંદગી એ સમયમાં જ ઘડાય છે. ભવિષ્યના ઘણાં સંબંધો આપણે બનાવીએ છીએ પણ તેમાં કોઇ ચાલાકી કે પ્લાન હોતો નથી.. બસ, સંબંધો બની જાય છે.

દરેક ની જેમ મારી સાથે પણ બન્યું છે કે નવા-નવા કોલેજમાં જવું, નવા-નવા લોકોને જોવાના, ઘરથી કોલેજ થોડી દુર અને તે સમયે ડ્રાઇવિંગ લાઇસન્સ મળી શકે તેટલી ઉંમર પુરી ન હોવાથી ઘર માંથી ટુ-વ્હીલર લઇને કોલેજ જઇ શકાય નહી; એટલે અમદાવાદની સરકારી બસ સેવાનો ઉપયોગ શરુ કર્યો. શરુ માં તો અઘરુ લાગ્યું પણ પછી તો બહુ મજા પડવા લાગી. મારા માટે કોલેજ જવું એ પિકનિક જેવુ લાગે. રોજ અમે બધા મિત્રો (લગભગ ૧૦-૧૫) ભેગા મળીને મસ્તી કરતાં-કરતાં કોલેજ પહોંચીએ.

અમે બધા એકબીજાને પહેલાથી ઓળખતા તો ન’તા પણ એક જ બસમાં અને એક જ કોલેજમાં હોવાથી સહજ મિત્રતા બંધાઇ હતી. હજુ એવા કોઇ દિલોજાન મિત્રો મળ્યા ન’તા કે જેમની સાથે બેસીને બધી વાત કરી શકાય.

friends group, મિત્ર વર્તુળ
*સંદર્ભ ફોટો

ઘણાંને મિત્રો બનાવવાની ઇચ્છા થાય અને ઘણાંના મિત્રમંડળ જોઇને ઇર્ષા થાય.. મિત્રો તો બનાવવા જ છે પણ સામેથી કોઇની સાથે વાત કરતાં મારુ શરમાળપણુ મને બહુ નડે.

અરે હા, એક વાતની ચોખવટ હમણાં જ કરી દઉ… હું કોઇ પણ છોકરી સાથે વાત કરતાં તો એટલો ગભરાતો હતો કે મારા માટે તેમની સાથે દોસ્તી કરવી એ તો ઘણી દુ……ર ની વાત હતી. અત્યારે હું માત્ર છોકરાઓના ગ્રુપની વાત કરી રહ્યો છું. જેમતેમ કરીને અડધા વર્ષે મારા મિત્રોનુ એક ગ્રુપ બન્યું, પણ વાત હજુ જામતી નહોતી. કોલેજમાં આવીએ એટલે ફિલ્મો અને લેખકોની કલ્પના સમાન લવ-સ્ટોરી અને સ્ટાઇલની ધુન ચડે. મન સુંદર છોકરીને નીરખવા પાગલ બને…

હવે, હું પણ આખરે છુ તો એક સામાન્ય કોલેજીયન જ ને તો હું તે બધી કલ્પનાઓથી બાકાત કેમ રહી શકું? વિશ્વાસ તો નહોતો છતાંય એમ હતું કે કોઇ તો મળશે જ અને મારી પણ એક સુંદર કહાની હશે. તે સમયે મારો શરમાળ સ્વભાવ થોડો ઓછો થયો હતો એવું હુ માનુ છું. પરંતુ થોડા મહિનાઓમાં જ મારી આશાઓના મહેલ ભુકંપમાં ઇમારત પડે તેમ પડી ભાંગ્યા કેમ કે કોલેજના ઘણાં લાંબા સમય પછી પણ અમારા ગ્રુપમાં કે મારા સંપર્કમાં કોઇ એવી સીંગલ છોકરી નહોતી આવી..

ધીમે-ધીમે વર્ષ પુરુ થવા આવ્યું હતું, પ્રથમ વર્ષની છેલ્લી પરિક્ષાઓ આવી ગઇ હતી.. મારા નશીબમાં મારા મિત્રોથી સાવ અલગ જ એવી કોલેજમાં મારો નંબર આવ્યો હતો. એક તો આખુ વર્ષ કોલેજના પ્રથમ વર્ષના નશામાં જ પસાર કર્યુ હતુ એટલે છેલ્લે એમ હતુ કે કોઇ મિત્ર આજુબાજુમાં આવી જ જશે અને જેમ-તેમ કરીને પણ ‘પાસ’ થઇ જઇશું.. પણ, મારી કમનસીબી કે છેલ્લા સમયે કોઇ સાથે આવી શકે તેમ નહોતું.

હવે… નવી પોસ્ટમાં આગળ જણાવીશ…